Unia Wolności: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Unia Wolności - logo.png|mały|Logo Unii Wolności]] | [[Plik:Unia Wolności - logo.png|mały|Logo Unii Wolności]] | ||
Partia powstała w kwietniu 1994 roku z połączenia Unii Demokratycznej i [[Kongres Liberalno-Demokratyczny|Kongresu Liberalno-Demokratycznego]].<ref>https://historia.interia.pl/prl/news-unia-wolnosci-historia-powstania,nId,2356473</ref> | Partia powstała w kwietniu 1994 roku z połączenia [[Unia Demokratyczna|Unii Demokratycznej]] i [[Kongres Liberalno-Demokratyczny|Kongresu Liberalno-Demokratycznego]].<ref>https://historia.interia.pl/prl/news-unia-wolnosci-historia-powstania,nId,2356473</ref> | ||
W wyborach parlamentarnych w 1997 roku zdobyła 13,4 proc. głosów i przez pierwsze trzy lata kadencji współtworzyła koalicję rządową z AWS. Przewodniczący UW (od 1995 roku) [[Leszek Balcerowicz]] był w tym okresie wicepremierem. W wyniku różnic i konfliktów UW opuściła koalicję w 2000 roku, ale i tak poniosła odpowiedzialność za udział w tych nieudanych rządach i w kolejnych wyborach parlamentarnych nie weszła do Sejmu. Z UW nastąpiły dwie znaczące secesje - najpierw część działaczy z [[Jan Maria Rokita|J.M. Rokitą]] odeszła współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, a następnie, po objęciu funkcji przewodniczącego przez [[Bronisław Geremek|Bronisława Geremka]], odeszli stronnicy D. Tuska, którzy przystąpili do [[Platforma Obywatelska|Platformy Obywatelskiej]]. Po przegranych wyborach nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk. | W wyborach parlamentarnych w 1997 roku zdobyła 13,4 proc. głosów i przez pierwsze trzy lata kadencji współtworzyła koalicję rządową z AWS. Przewodniczący UW (od 1995 roku) [[Leszek Balcerowicz]] był w tym okresie wicepremierem. W wyniku różnic i konfliktów UW opuściła koalicję w 2000 roku, ale i tak poniosła odpowiedzialność za udział w tych nieudanych rządach i w kolejnych wyborach parlamentarnych nie weszła do Sejmu. Z UW nastąpiły dwie znaczące secesje - najpierw część działaczy z [[Jan Maria Rokita|J.M. Rokitą]] odeszła współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, a następnie, po objęciu funkcji przewodniczącego przez [[Bronisław Geremek|Bronisława Geremka]], odeszli stronnicy D. Tuska, którzy przystąpili do [[Platforma Obywatelska|Platformy Obywatelskiej]]. Po przegranych wyborach nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk. | ||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
Przewodniczącymi Unii Wolności byli: | Przewodniczącymi Unii Wolności byli: | ||
* (1994–1995) – Tadeusz Mazowiecki; | * (1994–1995) – [[Tadeusz Mazowiecki]]; | ||
* (1995–2000) – Leszek Balcerowicz; | * (1995–2000) – [[Leszek Balcerowicz]]; | ||
* (2000–2001) – Bronisław Geremek; | * (2000–2001) – [[Bronisław Geremek]]; | ||
* (2001–2005) – Władysław Frasyniuk. | * (2001–2005) – [[Władysław Frasyniuk]]. | ||
Około 2000 roku do Unii Wolności należał Andrzej Duda, który w 2005 roku dołączył do Prawa i Sprawiedliwości. | Około 2000 roku do Unii Wolności należał [[Andrzej Duda]], który w 2005 roku dołączył do [[Prawo i Sprawiedliwość|Prawa i Sprawiedliwości]]. | ||
Inni członkowie: Jacek Kuroń, Bronisław Komorowski, Andrzej Ceynowa, Zbigniew Bujak, Andrzej Halicki, Jan Hartman, Michał Boni. | Inni członkowie: [[Jacek Kuroń]], [[Bronisław Komorowski]], Andrzej Ceynowa, Zbigniew Bujak, [[Andrzej Halicki]], [[Jan Hartman]], [[Michał Boni]]. | ||
Unia Wolności | Unia Wolności | ||
| Linia 50: | Linia 50: | ||
Unia Demokratyczna została utworzona w grudniu 1990 roku przez zwolenników Tadeusza Mazowieckiego, popierających go w wyborach prezydenckich, a w jej skład weszły: Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (utworzony w lipcu 1990, z udziałem m.in. Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka, Adama Michnika, Zofii Kuratowskaiej, Jana Lityńskiego, Jana M. Rokity, Henryka Wujca) z wyjątkiem socjaldemokratycznej grupy z Bujakiem na czele, która utworzyła Ruch Demokratyczno-Społeczny, Forum Prawicy Demokratycznej (powstałe w czerwcu 1990 roku ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym, z udziałem m.in. Aleksandra Halla, Tadeusza Syryjczyka, Tomasza Wołka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, Mirosława Stycznia, Henryka Woźniakowskiego) oraz inni członkowie komitetów wyborczych Mazowieckiego. | Unia Demokratyczna została utworzona w grudniu 1990 roku przez zwolenników Tadeusza Mazowieckiego, popierających go w wyborach prezydenckich, a w jej skład weszły: Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (utworzony w lipcu 1990, z udziałem m.in. Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka, Adama Michnika, Zofii Kuratowskaiej, Jana Lityńskiego, Jana M. Rokity, Henryka Wujca) z wyjątkiem socjaldemokratycznej grupy z Bujakiem na czele, która utworzyła Ruch Demokratyczno-Społeczny, Forum Prawicy Demokratycznej (powstałe w czerwcu 1990 roku ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym, z udziałem m.in. Aleksandra Halla, Tadeusza Syryjczyka, Tomasza Wołka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, Mirosława Stycznia, Henryka Woźniakowskiego) oraz inni członkowie komitetów wyborczych Mazowieckiego. | ||
Kongres Liberalno-Demokratyczny powstał w oparciu o gdańskie środowisko liberalne, a działał faktycznie od końca 1988 roku (od I Kongresu Liberałów), choć oficjalnie został powołany w czerwcu 1990 roku. Do liderów należeli m.in. Janusz Lewandowski, Donald Tusk, Jan Krzysztof Bielecki, Lech Mażewski. Przez kilka miesięcy KL-D działał w ramach PC (do marca 1991). Było to ugrupowanie zajmujące się przede wszystkim opracowaniem, promocją i realizacją liberalnego programu gospodarczego. W wyborach w 1991 roku uzyskał 7,5 proc. głosów i 37 mandatów, w 1993 uzyskując tylko 4 proc. poparcia nie wszedł do Sejmu. | [[Kongres Liberalno-Demokratyczny]] powstał w oparciu o gdańskie środowisko liberalne, a działał faktycznie od końca 1988 roku (od I Kongresu Liberałów), choć oficjalnie został powołany w czerwcu 1990 roku. Do liderów należeli m.in. [[Janusz Lewandowski]], [[Donald Tusk]], [[Jan Krzysztof Bielecki]], Lech Mażewski. Przez kilka miesięcy KL-D działał w ramach PC (do marca 1991). Było to ugrupowanie zajmujące się przede wszystkim opracowaniem, promocją i realizacją liberalnego programu gospodarczego. W wyborach w 1991 roku uzyskał 7,5 proc. głosów i 37 mandatów, w 1993 uzyskując tylko 4 proc. poparcia nie wszedł do Sejmu. | ||
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
<references /> | <references /> | ||
[[Kategoria:Partie polityczne]] | [[Kategoria:Partie polityczne]] | ||
Aktualna wersja na dzień 01:46, 17 mar 2024
Partia powstała w kwietniu 1994 roku z połączenia Unii Demokratycznej i Kongresu Liberalno-Demokratycznego.[1]
W wyborach parlamentarnych w 1997 roku zdobyła 13,4 proc. głosów i przez pierwsze trzy lata kadencji współtworzyła koalicję rządową z AWS. Przewodniczący UW (od 1995 roku) Leszek Balcerowicz był w tym okresie wicepremierem. W wyniku różnic i konfliktów UW opuściła koalicję w 2000 roku, ale i tak poniosła odpowiedzialność za udział w tych nieudanych rządach i w kolejnych wyborach parlamentarnych nie weszła do Sejmu. Z UW nastąpiły dwie znaczące secesje - najpierw część działaczy z J.M. Rokitą odeszła współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, a następnie, po objęciu funkcji przewodniczącego przez Bronisława Geremka, odeszli stronnicy D. Tuska, którzy przystąpili do Platformy Obywatelskiej. Po przegranych wyborach nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk.
W 2004 roku Unia Wolności brała udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego i dzięki wynikowi na poziomie ok. 7 proc. wprowadziła do PE czterech eurodeputowanych. W 2005 roku Unia Wolności została rozwiązana, a na jej miejsce utworzono Partię Demokratyczną – demokraci.pl, do której mieli dołączyć też posłowie lewicy. Nowo powstała Partia Demokratyczna była partią centrową i socjalliberalną.
W 2016 roku demokraci.pl połączyli się z partią Europejscy Demokraci, tworząc w ten sposób nowe ugrupowanie – Unię Europejskich Demokratów.[2]
„Politycy Unii Wolności”[3]
Unia Wolności – członkowie[edytuj | edytuj kod]
Przewodniczącymi Unii Wolności byli:
- (1994–1995) – Tadeusz Mazowiecki;
- (1995–2000) – Leszek Balcerowicz;
- (2000–2001) – Bronisław Geremek;
- (2001–2005) – Władysław Frasyniuk.
Około 2000 roku do Unii Wolności należał Andrzej Duda, który w 2005 roku dołączył do Prawa i Sprawiedliwości.
Inni członkowie: Jacek Kuroń, Bronisław Komorowski, Andrzej Ceynowa, Zbigniew Bujak, Andrzej Halicki, Jan Hartman, Michał Boni.
Unia Wolności
| Rok założenia | 1994 |
| Ideologie | centryzm
liberalizm chrześcijańska demokracja |
| Liczba członków | ok. 10 tysięcy w 2004 roku |
| Ważniejsi członkowie | Leszek Balcerowicz (1997 - 2000, wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów, przewodniczący partii)
Władysław Frasyniuk (1994–2005, przewodniczący (2001–2005)) Andrzej Celiński (do 1996 roku) Andrzej Halicki (członek Rady Krajowej Unii Wolności) Jacek Kuroń (założyciel) |
Unia Demokratyczna została utworzona w grudniu 1990 roku przez zwolenników Tadeusza Mazowieckiego, popierających go w wyborach prezydenckich, a w jej skład weszły: Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (utworzony w lipcu 1990, z udziałem m.in. Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka, Adama Michnika, Zofii Kuratowskaiej, Jana Lityńskiego, Jana M. Rokity, Henryka Wujca) z wyjątkiem socjaldemokratycznej grupy z Bujakiem na czele, która utworzyła Ruch Demokratyczno-Społeczny, Forum Prawicy Demokratycznej (powstałe w czerwcu 1990 roku ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym, z udziałem m.in. Aleksandra Halla, Tadeusza Syryjczyka, Tomasza Wołka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, Mirosława Stycznia, Henryka Woźniakowskiego) oraz inni członkowie komitetów wyborczych Mazowieckiego.
Kongres Liberalno-Demokratyczny powstał w oparciu o gdańskie środowisko liberalne, a działał faktycznie od końca 1988 roku (od I Kongresu Liberałów), choć oficjalnie został powołany w czerwcu 1990 roku. Do liderów należeli m.in. Janusz Lewandowski, Donald Tusk, Jan Krzysztof Bielecki, Lech Mażewski. Przez kilka miesięcy KL-D działał w ramach PC (do marca 1991). Było to ugrupowanie zajmujące się przede wszystkim opracowaniem, promocją i realizacją liberalnego programu gospodarczego. W wyborach w 1991 roku uzyskał 7,5 proc. głosów i 37 mandatów, w 1993 uzyskując tylko 4 proc. poparcia nie wszedł do Sejmu.