Unia Wolności

Z RPedia
Logo Unii Wolności

Partia powstała w kwietniu 1994 roku z połączenia Unii Demokratycznej i Kongresu Liberalno-Demokratycznego.[1]

W wyborach parlamentarnych w 1997 roku zdobyła 13,4 proc. głosów i przez pierwsze trzy lata kadencji współtworzyła koalicję rządową z AWS. Przewodniczący UW (od 1995 roku) Leszek Balcerowicz był w tym okresie wicepremierem. W wyniku różnic i konfliktów UW opuściła koalicję w 2000 roku, ale i tak poniosła odpowiedzialność za udział w tych nieudanych rządach i w kolejnych wyborach parlamentarnych nie weszła do Sejmu. Z UW nastąpiły dwie znaczące secesje - najpierw część działaczy z J.M. Rokitą odeszła współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, a następnie, po objęciu funkcji przewodniczącego przez Bronisława Geremka, odeszli stronnicy D. Tuska, którzy przystąpili do Platformy Obywatelskiej. Po przegranych wyborach nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk.

W 2004 roku Unia Wolności brała udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego i dzięki wynikowi na poziomie ok. 7 proc. wprowadziła do PE czterech eurodeputowanych. W 2005 roku Unia Wolności została rozwiązana, a na jej miejsce utworzono Partię Demokratyczną – demokraci.pl, do której mieli dołączyć też posłowie lewicy. Nowo powstała Partia Demokratyczna była partią centrową i socjalliberalną.

W 2016 roku demokraci.pl połączyli się z partią Europejscy Demokraci, tworząc w ten sposób nowe ugrupowanie – Unię Europejskich Demokratów.[2]

„Politycy Unii Wolności”[3]

Unia Wolności – członkowie[edytuj | edytuj kod]

Przewodniczącymi Unii Wolności byli:

Około 2000 roku do Unii Wolności należał Andrzej Duda, który w 2005 roku dołączył do Prawa i Sprawiedliwości.

Inni członkowie: Jacek Kuroń, Bronisław Komorowski, Andrzej Ceynowa, Zbigniew Bujak, Andrzej Halicki, Jan Hartman, Michał Boni.

Unia Wolności

Rok założenia 1994
Ideologie centryzm

liberalizm

chrześcijańska demokracja

Liczba członków ok. 10 tysięcy w 2004 roku
Ważniejsi członkowie Leszek Balcerowicz (1997 - 2000, wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów, przewodniczący partii)

Władysław Frasyniuk (1994–2005, przewodniczący (2001–2005))

Andrzej Celiński (do 1996 roku)

Andrzej Halicki (członek Rady Krajowej Unii Wolności)

Jacek Kuroń (założyciel)

Unia Demokratyczna została utworzona w grudniu 1990 roku przez zwolenników Tadeusza Mazowieckiego, popierających go w wyborach prezydenckich, a w jej skład weszły: Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (utworzony w lipcu 1990, z udziałem m.in. Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka, Adama Michnika, Zofii Kuratowskaiej, Jana Lityńskiego, Jana M. Rokity, Henryka Wujca) z wyjątkiem socjaldemokratycznej grupy z Bujakiem na czele, która utworzyła Ruch Demokratyczno-Społeczny, Forum Prawicy Demokratycznej (powstałe w czerwcu 1990 roku ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym, z udziałem m.in. Aleksandra Halla, Tadeusza Syryjczyka, Tomasza Wołka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, Mirosława Stycznia, Henryka Woźniakowskiego) oraz inni członkowie komitetów wyborczych Mazowieckiego.

Kongres Liberalno-Demokratyczny powstał w oparciu o gdańskie środowisko liberalne, a działał faktycznie od końca 1988 roku (od I Kongresu Liberałów), choć oficjalnie został powołany w czerwcu 1990 roku. Do liderów należeli m.in. Janusz Lewandowski, Donald Tusk, Jan Krzysztof Bielecki, Lech Mażewski. Przez kilka miesięcy KL-D działał w ramach PC (do marca 1991). Było to ugrupowanie zajmujące się przede wszystkim opracowaniem, promocją i realizacją liberalnego programu gospodarczego. W wyborach w 1991 roku uzyskał 7,5 proc. głosów i 37 mandatów, w 1993 uzyskując tylko 4 proc. poparcia nie wszedł do Sejmu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]