Edytujesz Unia Wolności

[[Plik:Unia Wolności - logo.png|mały|Logo Unii Wolności]]
Partia powstała w kwietniu 1994 roku z połączenia [[Unia Demokratyczna|Unii Demokratycznej]] i [[Kongres Liberalno-Demokratyczny|Kongresu Liberalno-Demokratycznego]].<ref>https://historia.interia.pl/prl/news-unia-wolnosci-historia-powstania,nId,2356473</ref>

W wyborach parlamentarnych w 1997 roku zdobyła 13,4 proc. głosów i przez pierwsze trzy lata kadencji współtworzyła koalicję rządową z AWS. Przewodniczący UW (od 1995 roku) [[Leszek Balcerowicz]] był w tym okresie wicepremierem. W wyniku różnic i konfliktów UW opuściła koalicję w 2000 roku, ale i tak poniosła odpowiedzialność za udział w tych nieudanych rządach i w kolejnych wyborach parlamentarnych nie weszła do Sejmu. Z UW nastąpiły dwie znaczące secesje - najpierw część działaczy z [[Jan Maria Rokita|J.M. Rokitą]] odeszła współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, a następnie, po objęciu funkcji przewodniczącego przez [[Bronisław Geremek|Bronisława Geremka]], odeszli stronnicy D. Tuska, którzy przystąpili do [[Platforma Obywatelska|Platformy Obywatelskiej]]. Po przegranych wyborach nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk.

W 2004 roku Unia Wolności brała udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego i dzięki wynikowi na poziomie ok. 7 proc. wprowadziła do PE czterech eurodeputowanych. W 2005 roku Unia Wolności została rozwiązana, a na jej miejsce utworzono '''Partię Demokratyczną''' – demokraci.pl, do której mieli dołączyć też posłowie lewicy. Nowo powstała Partia Demokratyczna była partią centrową i socjalliberalną.

W 2016 roku demokraci.pl połączyli się z partią Europejscy Demokraci, tworząc w ten sposób nowe ugrupowanie – '''Unię Europejskich Demokratów'''.<ref>https://wiadomosci.wp.pl/unia-wolnosci-6128881958360705c</ref>

=== Unia Wolności – członkowie ===
Przewodniczącymi Unii Wolności byli:

* (1994–1995) – [[Tadeusz Mazowiecki]];
* (1995–2000) – [[Leszek Balcerowicz]];
* (2000–2001) – [[Bronisław Geremek]];
* (2001–2005) – [[Władysław Frasyniuk]].

Około 2000 roku do Unii Wolności należał [[Andrzej Duda]], który w 2005 roku dołączył do [[Prawo i Sprawiedliwość|Prawa i Sprawiedliwości]].

Inni członkowie: [[Jacek Kuroń]], [[Bronisław Komorowski]], Andrzej Ceynowa, Zbigniew Bujak, [[Andrzej Halicki]], [[Jan Hartman]], [[Michał Boni]].

Unia Wolności
{| class="wikitable"
| colspan="1" |Rok założenia
|1994
|-
| colspan="1" |Ideologie
|centryzm

liberalizm

chrześcijańska demokracja
|-
| colspan="1" |Liczba członków
|ok. 10 tysięcy w 2004 roku
|-
| colspan="1" |Ważniejsi członkowie
|Leszek Balcerowicz  (1997 - 2000, wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów, przewodniczący partii)

Władysław Frasyniuk (1994–2005, przewodniczący (2001–2005))

Andrzej Celiński (do 1996 roku)

Andrzej Halicki (członek Rady Krajowej Unii Wolności)

Jacek Kuroń (założyciel)
|}
Unia Demokratyczna została utworzona w grudniu 1990 roku przez zwolenników Tadeusza Mazowieckiego, popierających go w wyborach prezydenckich, a w jej skład weszły: Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (utworzony w lipcu 1990, z udziałem m.in. Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka, Adama Michnika, Zofii Kuratowskaiej, Jana Lityńskiego, Jana M. Rokity, Henryka Wujca) z wyjątkiem socjaldemokratycznej grupy z Bujakiem na czele, która utworzyła Ruch Demokratyczno-Społeczny, Forum Prawicy Demokratycznej (powstałe w czerwcu 1990 roku ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym, z udziałem m.in. Aleksandra Halla, Tadeusza Syryjczyka, Tomasza Wołka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, Mirosława Stycznia, Henryka Woźniakowskiego) oraz inni członkowie komitetów wyborczych Mazowieckiego. 

[[Kongres Liberalno-Demokratyczny]] powstał w oparciu o gdańskie środowisko liberalne, a działał faktycznie od końca 1988 roku (od I Kongresu Liberałów), choć oficjalnie został powołany w czerwcu 1990 roku. Do liderów należeli m.in. [[Janusz Lewandowski]], [[Donald Tusk]], [[Jan Krzysztof Bielecki]], Lech Mażewski. Przez kilka miesięcy KL-D działał w ramach PC (do marca 1991). Było to ugrupowanie zajmujące się przede wszystkim opracowaniem, promocją i realizacją liberalnego programu gospodarczego. W wyborach w 1991 roku uzyskał 7,5 proc. głosów i 37 mandatów, w 1993 uzyskując tylko 4 proc. poparcia nie wszedł do Sejmu.

== Przypisy ==
<references />
[[Kategoria:Partie polityczne]]