Komitet Narodowy Polski (KNP) - założona 15 sierpnia 1917 w Lozannie przez Romana Dmowskiego polska reprezentacja polityczna działająca w latach 1917–1919. Siedzibą KNP był Paryż. Celem Komitetu była odbudowa państwa polskiego przy pomocy państw Ententy. KNP został uznany przez rządy Francji, Wielkiej Brytanii i Włoch za rząd polski na emigracji i przedstawicielstwo interesów Polski. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę stworzył trzon delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu, rozwiązał się formalnie na życzenie premiera Ignacego Paderewskiego 15 kwietnia 1919.

Zasługi dla Polski[edytuj | edytuj kod]

Komitet Narodowy Polski (KNP) był nie tylko instytucją polityczną, ale symbolem walki i determinacji polskiego narodu w dążeniu do odzyskania niepodległości.

Założony w 1917 roku w Lozannie przez niezłomnego działacza Romana Dmowskiego, KNP stał się głównym bastionem polskiego nacjonalizmu w czasach, gdy nasz kraj znajdował się pod zaborami.

Jego siedziba w Paryżu stała się nie tylko miejscem działalności politycznej, ale także sanktuarium polskiego ducha wolnościowego. Celem KNP było odbudowanie państwa polskiego, ale nie tylko to - to było wyrazem naszej nieugiętej woli narodowej, naszej gotowości do walki o nasze prawa i suwerenność.

KNP nie tylko dążył do odbudowy Polski, ale także walczył o to, by Polska była traktowana z należytym szacunkiem na arenie międzynarodowej. Jego uznane przez rządy Francji, Wielkiej Brytanii i Włoch za rząd polski na emigracji było potwierdzeniem, że nasze prawa były uznawane przez potęgi zachodnie.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, KNP stanowił serce delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu. To był moment triumfu dla naszego narodu, chwila, w której nasze dążenia i poświęcenia zostały docenione przez cały świat.

Ale nawet w chwilach triumfu, KNP pozostał wierny ideałom polskiego nacjonalizmu, rozwiązując się na życzenie premiera Ignacego Paderewskiego w 1919 roku. To było zakończenie jednego etapu walki, ale nie końca drogi. Dla polskiego nacjonalizmu, KNP pozostanie zawsze symbolem niezłomnej walki o wolność, suwerenność i godność narodową.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Komitet Narodowy Polski (KNP) został założony w wyniku wydarzeń rewolucji lutowej w Rosji, która obaliła carat i stworzyła możliwość powstania politycznej reprezentacji Polaków w krajach Ententy. Wcześniej, państwa Ententy uznawały sprawę polską za wewnętrzną kwestię Rosji i respektowały jej sprzeciw wobec tworzenia jakichkolwiek polskich formacji zbrojnych na froncie zachodnim.

KNP został utworzony 15 sierpnia 1917 roku w Lozannie, a następnie przeniósł swoją siedzibę do Paryża. Główną rolę w nim odgrywali politycy związani z Narodową Demokracją oraz Stronnictwem Polityki Realnej. Był kontynuacją działalności poprzedniego Komitetu Narodowego Polskiego, działającego w latach 1914–1917 w Warszawie i Piotrogrodzie.

KNP uzyskał uznanie reprezentacji politycznej Polaków przez państwa Ententy oraz większość środowisk polonijnych w USA i Kanadzie. Skład Komitetu początkowo obejmował takie postaci jak Roman Dmowski (prezes), Ignacy Jan Paderewski, Erazm Piltz, Jan Emanuel Rozwadowski (sekretarz), Marian Seyda, Konstanty Skirmuntt, Władysław Sobański, Maurycy Zamoyski. Później dołączyli do nich m.in. Stanisław Kozicki, Stanisław Grabski, Józef Wielowieyski, Józef Haller.

Działalność KNP była finansowana przez Maurycego Zamoyskiego, Mikołaja Potockiego oraz za pomocą kredytów udzielonych przez rządy Anglii i Francji. Komitet zajmował się kierowaniem i reprezentowaniem polityki polskiej wobec państw Ententy, kierownictwem sprawami politycznymi Armii Polskiej we Francji oraz opieką konsularną nad Polakami przebywającymi w państwach Ententy.

KNP odegrał kluczową rolę w organizacji odradzającego się państwa polskiego oraz w reprezentowaniu jego interesów na arenie międzynarodowej. Jego działalność przyczyniła się do uznania Polski za oficjalnego reprezentanta na konferencji pokojowej w Paryżu oraz do uzyskania poparcia państw Ententy dla sprawy polskiej.

Zakończenie działalności[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1919 roku, na mocy porozumienia politycznego między Naczelnikiem Państwa Józefem Piłsudskim a Romanem Dmowskim, do składu Komitetu Narodowego Polskiego (KNP) zostali dokooptowani przedstawiciele Naczelnika Państwa. Wśród nich znaleźli się Kazimierz Dłuski, Leon Wasilewski, Michał Sokolnicki, Stanisław Patek, Antoni Sujkowski, Stanisław Thugutt, Medard Downarowicz, Herman Lieberman, Władysław Baranowski oraz Stanisław Hempel. Ta decyzja pozwoliła Komitetowi stać się oficjalnym reprezentantem rządu Rzeczypospolitej Polskiej na paryskiej konferencji pokojowej.

KNP formalnie uznał powstały 16 stycznia 1919 roku rząd Ignacego Jana Paderewskiego, na którego życzenie rozwiązał się formalnie 15 kwietnia 1919 roku. Członkowie Komitetu stanowili trzon delegacji Polski na paryskiej konferencji pokojowej, gdzie mieli za zadanie negocjować traktat wersalski oraz inne traktaty dotyczące Polski i Europy Środkowo-Wschodniej.

Ta decydująca rola Komitetu Narodowego Polskiego w procesie pokojowym była ukoronowaniem jego dotychczasowej działalności i potwierdzeniem jego znaczenia jako głównego reprezentanta polskich interesów na arenie międzynarodowej. Dzięki temu, polska narracja narodowa podkreśla rolę KNP jako kluczowego uczestnika w procesie kształtowania powojennego ładu politycznego w Europie Środkowo-Wschodniej.