Donald Tusk

Donald Tusk — polski polityk, współzałożyciel PO i lider partii (obecnie od 2021 roku, a wcześniej w latach 2003-2014), były przewodniczący Rady Europejskiej (2014-2019) oraz Prezes Rady Ministrów (2007-2014). Urodził się 22 kwietnia 1957 r. w Gdańsku. W latach 1976-1980 studiował historię na Uniwersytecie Gdańskim. Od 1988 r. zasiadał we władzach Gdańskiego Stowarzyszenia Kongresu Liberałów, w 1990 r. przekształconego w partię polityczną Kongres Liberalno-Demokratyczny. Został szefem partii, która wzrost swego znaczenia zawdzięczała temu, że był z nią związany ówczesny premier Jan Krzysztof Bielecki. Z ramienia KLD był posłem na Sejm I kadencji (1991-1993). W wyborach 1993 r. KLD nie dostał się do parlamentu. W 1994 r. Tusk wraz z b. premierem Tadeuszem Mazowieckim doprowadził do zjednoczenia KLD i UD i powstania Unii Wolności. Został wiceszefem nowej partii. Po wyborach 1997 r. został senatorem i wicemarszałkiem Senatu. Polityk opuścił Unię Wolności i założył Platformę Obywatelską z Maciejem Płażyńskim oraz Andrzejem Olechowskim w 2000 roku. Donald Tusk startował jako kandydat na prezydenta z ramienia Platformy Obywatelskiej w 2005, spotkał się z Lechem Kaczyńskim w drugiej turze. Tusk ostatecznie jednak przegrał, zdobywając 46 proc. głosów. Zajmował urząd Prezesa Rady Ministrów przez dwie kadencje w latach 2007-2011 oraz 2011-2014. Współzałożyciel PO został powołany na to stanowisko po raz pierwszy w dn. 9 listopada 2007 podczas kadencji Lecha Kaczyńskiego, a drugi — 18 listopada 2011 roku, kiedy prezydentem był Bronisław Komorowski.

Negatywny bohater Nocnej Zmiany

To była decydująca noc dla dalszych dziejów Polski. Próba zerwania z przeszłością PRL zakończyła się obaleniem rządu Jana Olszewskiego. Chodziło o to, żeby Lech Wałęsa, Donald Tusk i cała zgraja mogli się zorientować czy mają większość, czy mogą wrócić na salę i przegłosować odwołanie rządu - powiedział w Polskim Radiu 24 Piotr Naimski, który w tamtym czasie był szefem UOP. Dodał, że podczas tamtejszych wydarzeń oprócz Lecha Wałęsy "wyróżnił się Donald Tusk, który nawoływał do policzenia głosów". - Chodziło o to, żeby Lech Wałęsa, Donald Tusk i cała zgraja mogli się zorientować czy mają większość, czy mogą wrócić na salę i przegłosować odwołanie rządu. Była taka atmosfera, że część osób tam siedzących była zdezorientowana, ale większość dokładnie wiedziała o co chodzi. Celem było odsunięcie premiera Olszewskiego i jego rządu od władzy - powiedział polityk. Przypomniał także słowa Waldemara Pawlaka z tamtej nocy. - On był wtedy młody. Kiedy to obserwował i brał udział w tym zamachu, który był uzgadniany, w pewnym momencie mu się wyrwało: "panowie, to przecież gangsterstwo". To jeden z niewielu momentów, kiedy Waldemar Pawlak miał rację - podkreślił Piotr Naimski.

Kim jest Donald Tusk? Wiek, rodzina i pochodzenie polityka

Ojciec, Donald był stolarzem i surowo wychowywał swojego syna, jednak zmarł, kiedy chłopiec kończył szkołę podstawową. Matka, Ewa pracowała jako sekretarka w gdańskiej Akademii Medycznej. Kobieta zmarła w 2009. Donald ma również dwa lata starszą siostrę, Sonię, która rzadko wypowiada się na forum publicznym. Ewa Tusk miała korzenie niemieckie — jej matka, Anna Gertrude Liebke, była Niemką. Anna chciała wrócić ze swoimi rodzicami do ojczyzny po zakończeniu wojny, jednak związała się z Franciszkiem Dawidowskim, który odmówił wyjazdu. Mała Ewa również nie popierała decyzji ojca i chciała wyjechać, ponieważ nie mówiła płynnie po polsku i dzieci dokuczały jej w szkole (rodzina komunikowała się w domu w jęz. niemieckim). Ostatecznie, wszyscy zostali w Polsce. Współzałożyciel PO założył również własną rodzinę. Polityk najpierw zawarł małżeństwo cywilne z Małgorzatą Sochacką w 1978, a następnie para stanęła na ślubnym kobiercu w kościele rzymskokatolickim w 2005 roku. Tuskowie mają dwójkę dzieci: syna, Michała (ur. 1982), który zajmuje się analizą, marketingiem i PR-em oraz córkę, Katarzynę (ur. 1987) — blogerkę modową. Donald i Małgorzata mają pięcioro wnucząt.

Kariera polityczna Donalda Tuska

Donald Tusk sprawował wiele funkcji w swojej karierze politycznej. Oto wszystkie urzędy, które można wymienić:

• przewodniczący Kongresu Liberalno-Demokratycznego (1991-1994),
• wicemarszałek Senatu IV kadencji (1997-2001),
• wicemarszałek Sejmu IV kadencji (2001-2005),
• przewodniczący PO (2003-2014 oraz od 2021)
• przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej (2007-2009),
• prezes Rady Ministrów (2007-2014),
• przewodniczący Rady Europejskiej (2014-2019),
• przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej (2019-2022).
• prezes Rady Ministrów (2023-

Donald Tusk był w grupie założycieli Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Z ramienia tej partii z powodzeniem starał się w roku 1991 o mandat posła. Dwa lata później kierowana przez Tuska partia nie przekroczyła progu wyborczego. W wyborach parlamentarnych 1997 zdołał uzyskać z ramienia Unii Wolności mandat senatora. W trakcie IV kadencji Senatu został mianowany wicemarszałkiem izby. W roku 2001 odszedł z partii i wraz z Andrzejem Olechowskim i Maciejem Płażyńskim powołał do życia ugrupowanie polityczne Platforma Obywatelska. Tusk z powodzeniem ubiegał się wówczas o mandat poselski i został powołany na funkcję wicemarszałka Sejmu. Cztery lata później kandydował w wyborach prezydenckich. Walkę o urząd przegrał w drugiej turze z Lechem Kaczyńskim. Tego samego roku otrzymał kolejny w swojej karierze mandat poselski, jednak jego ugrupowanie nieznacznie przegrało wybory z partią Prawo i Sprawiedliwość. W przedterminowych wyborach parlamentarnych 2007 Platforma Obywatelska zyskała największą ilość głosów i Donald Tusk został mianowany premierem. Funkcję tę sprawował do roku 2014, kiedy to objął stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej.Donald Tusk jako przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej od 1 grudnia 2019 do 31 maja 2022.Donald Tusk zakończył urzędowanie na tym stanowisku 31 maja 2022, a jego zastępcą został Manfred Weber, niemiecki polityk.Tusk ponownie piastuje stanowisko lidera Platformy Obywatelskiej od 3 lipca 2021 roku.

Niemieckie odznaczenia Donalda Tuska

Nagroda im. Karola Wielkiego

16 stycznia 2010 r. Donald Tusk, jako trzeci Polak w historii, będzie laureatem prestiżowej nagrody im. Karola Wielkiego. Tusk symbolizuje w europejskiej rodzinie demokratyczną i otwartą na świat Polskę – podkreśliła kapituła nagrody. Nagroda przyznawana jest raz do roku. Przyznawana jest osobom i instytucjom za wybitne zasługi na polu integracji europejskiej. Dotychczas otrzymało ją tylko dwóch Polaków: Jan Paweł II oraz Bronisław Geremek. „Tusk jest symbolem przezwyciężania tendencji nacjonalistycznych” - oświadczył Jürgen Linden, rzecznik kapituły. Międzynarodowa Nagroda Karola Wielkiego została ustanowiona w Akwizgranie po II wojnie światowej i przyznawana jest corocznie od 1950 roku wybitnym osobistościom i instytucjom za zasługi w promowaniu pokoju i jedności w Europie. Jest najbardziej znaną polityczną nagrodą w Niemczech. Jej pierwszym laureatem był twórca idei Paneuropy, hrabia Coudenhove-Kalergi. Otrzymali ją również m.in. Jean Monnet, Robert Schuman, Helmut Kohl, Winston Churchill, Tony Blair, Jacques Delors oraz Bill Clinton.

Dedykuję tę nagrodę mojemu pokoleniu, pokoleniu Solidarności, a w szczególny sposób wszystkim ofiarom katastrofy samolotowej pod Smoleńskiem - powiedział premier Donald Tusk odbierając w Akwizgranie nagrodę Karola Wielkiego.Kanclerz mowiła także o zaangażowaniu polskiego premiera na rzecz różnorodności w Europie oraz tolerancji. Przypomniała również o więzach Tuska z jego rodzinnym Gdańskiem, symbolem regionalnej różnorodności, która - jak pokazuje historia miasta - "może prowadzić do napięć i konfliktów, ale też może być wielkim skarbem, który wzbogaca i zachwycać". Na zaproszenie Tuska w uroczystości w Akwizgranie udział wzięli m.in.: były prezydent Aleksander Kwaśniewski, szef Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek, byli premierzy Marek Belka, Jan Krzysztof Bielecki, Kazimierz Marcinkiewicz i Józef Oleksy, prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, unijny komisarz Janusz Lewandowski, prof. Norman Davies i Andrzej Wajda.

Nagroda im. Walthera Rathenaua

1 czerwca 2012 r. Donald Tusk został wyróżniony za zasługi na rzecz pogłębienia integracji europejskiej podczas przewodnictwa Polski w UE i zasługi na rzecz polsko-niemieckiego pojednania. To kolejne niemieckie wyróżnienie dla Tuska. W 2011 r. dostał on już _ Złotą Wiktorię dla Europejczyka Roku _ przyznawanych przez Związek Niemieckich Wydawców Czasopism, a wcześniej nagrodę im. Karola Wielkiego. Laudację wygłosiła kanclerz Angela Merkel. Walther Rathenau nie budzi w Polsce pozytywnych skojarzeń. Za jego kadencji, 90 lat temu podpisany został układ w Rapallo, przez Polaków uważany za początek radziecko-niemieckiej współpracy, zagrażającej dopiero co odrodzonej Rzeczypospolitej. Ukształtowany przez cesarskie Niemcy nie wyobrażał sobie niepodległej Polski jako sąsiada Niemiec.Mówiła o tym Angela Merkel w laudacji wygłoszonej podczas uroczystości wręczenia nagrody. Fakt, iż premier Polski przyjął tę nagrodę jest „dowodem jego odwagi”. Kanclerz opowiedziała się jednocześnie za rolą UE jako „wspólnoty odpowiedzialności”, której zadaniem jest też wzmocnienie społeczeństw obywatelskich u europejskich sąsiadów. „Odpowiedzialność Europy nie kończy się na granicach UE”, powiedziała Angela Merkel.Nagroda im. Walthera Rathenau przyznawana jest od 2008 roku. Donald Tusk jest jej czwartym laureatem. Poprzednimi byli były szef niemieckiej dyplomacji Hans-Dietrich Genscher, prezydent Izraela Szymon Peres i sekretarz stanu USA, Hillary Clinton.

Przemówienie Donalda Tuska podczas uroczystości wręczenia Międzynarodowej Nagrody Karola Wielkiego 2017 r.

"Kiedy kilka tygodni temu Timothy Garton Ash zwrócił się do mnie z propozycją, abym wygłosił laudację z okazji wyróżnienia go medalem Karola Wielkiego, nie mogliśmy wiedzieć, że nasza uroczystość przebiegać będzie w atmosferze żalu i wściekłości z powodu pewnego tragicznego wydarzenia. Kolejna zbrodnia islamskich terrorystów zdaje się potwierdzać tezę, że znaleźliśmy się w samym środku globalnej wojny domowej.". Wybudzony w styczniu 2017 - pisze dalej - skonałby na miejscu pod wpływem szoku. Dziś bowiem, gdzie nie spojrzy wszędzie widzi kryzys  i rozpad. Kłopoty waluty euro, Brexit, antyliberalny dryf w jego ukochanej Warszawie i Budapeszcie, podobnie zresztą jak w wielu innych miejscach na naszym kontynencie i nie tylko, niepewność co do przyszłości integracji, nieufność wobec idei i praktyki swobodnego przepływu osób (to przecież jeden z głównych powodów Brexitu) i interwencja Rosji na Ukrainie. Tę listę trzeba uzupełnić o tragiczne ataki w Paryżu, Nicei, Brukseli, Sztokholmie, Berlinie, Kopenhadze, Londynie i Manchesterze oraz o wciąż nierozwiązany problem gigantycznej fali uchodźców i migrantów. W takiej sytuacji polityk prezentujący optymizm, nawet umiarkowany, uznany będzie w najlepszym wypadku za naiwnego. Nawet jeśli będzie miał racjonalne uzasadnienie dla swoich tez. Ja jednak zaryzykuję. W kwestii euro - ostatnie rozmowy z Grekami w Eurogrupie są naprawdę obiecujące. Po mojej długiej rozmowie z nowym Prezydentem Francji, wiem też że zyskaliśmy ważnego promotora reformy wspólnej waluty. Ukraina trzyma się mocno swojej proeuropejskiej linii, czego efektem jest między innymi zniesienie reżimu wizowego. W Europie Środkowej widać jak mocno ludzie, inaczej niż niektóre rządy, przywiązani są do Unii Europejskiej  i gotowi są bronić swej w niej obecności. Wobec Brexitu 27-ka zjednoczyła się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, choć wiem, że dla naszego laureata to jest słabe pocieszenie. Wybory w Austrii, Holandii, Bułgarii, Francji  i prognozy wyborcze w Niemczech pokazują także, że idea zintegrowanej i demokratycznej Europy jest silniejsza niż argumenty populistów. To za mało, by wrócić do nastroju z 2005 roku, ale wystarczy, aby zgodzić się ze słowami profesora Asha kończącymi jego artykuł: w gorsze dni Europy, a w 2016 roku było takich aż nadto, człowiek chętnie dałby się zamrozić. Nie czas jednak na kriogeniczną hibernację. Punktem wyjścia do mądrej obrony jest zrozumienie jakie konkretnie następstwa liberalizmu gospodarczego i społecznego minionej epoki zraziły tak wielu ludzi, że teraz głosują na populistów, którzy z kolei zagrażają fundamentom liberalizmu politycznego. Po postawieniu właściwej diagnozy liberalna lewica i liberalna prawica powinny wypracować strategie działania i ubrać je w przystępne, emocjonalnie atrakcyjne słowa. Od wyniku tej walki będzie zależeć charakter i przyszłość naszej na razie bezimiennej epoki. "

PiS apeluje do Donalda Tuska o zwrot nagród im. Karola Wielkiego i Walthera Rathenaua

13 września 2023 r. Podczas konferencji prasowej w siedzibie PiS nawiązano do wtorkowego odcinku serialu "Reset", w którym pokazano stenogram rozmowy, przeprowadzonej 9 maja 2010 r. w Moskwie przez kanclerz Niemiec Angelę Merkel z pełniącym wówczas obowiązki prezydenta RP Bronisławem Komorowskim. Merkel i Komorowski spotkali się w Moskwie przy okazji obchodów Dnia Zwycięstwa. Według portalu tvp.info, ze stenogramu wynika, że kanclerz "pouczyła" prezydenta, iż "w stosunkach z sąsiadami należy być szczególnie wrażliwym". Portal TVP Info ocenił także, że stenogram wskazuje, iż Nagroda Karola Wielkiego przyznana Donaldowi Tuskowi w tym samym roku była docenieniem prowadzenia polityki resetu z Rosją."Tusk za politykę resetu, za ułatwianie Niemcom stosunków gospodarczych z Rosją, za tworzenie klimatu do kupowania tego taniego ruskiego gazu, którym Niemcy sfinansowali rosyjską agresję na Ukrainę, dostaje medal Karola Wielkiego. Później dostał również Nagrodę im. Walthera Rathenaua" - wskazał Fogiel. Ocenił, że Tusk "robił wszystko, by otrzymać intratne stanowisko w UE i wiedział, że jest to niemożliwe bez wsparcia kanclerz Angeli Merkel i temu niestety była podporządkowana polityka zagraniczna za czasów Tuska".Dlatego - zdaniem Fogla - "w kontekście tego, co już dzisiaj wiemy, sama przyzwoitość, a jeśli nie przyzwoitość, to presja społeczna i gołe fakty, nakazywałyby zwrot tych niemieckich nagród". "Apelujemy, panie Donaldzie, niech pan odda te medale" - wzywał Fogiel.

Raport Państwowej Komisji do spraw badania wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007-2022

31 maja 2023 r. weszła w życie - powstała z inicjatywy PiS - ustawa o powołaniu komisji ds. badania wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne RP w latach 2007-2022, którą prezydent podpisał kilka dni wcześniej, zapowiadając jednocześnie skierowanie jej do Trybunału Konstytucyjnego. Następnie - 2 czerwca 2023 r.- Andrzej Duda złożył w Sejmie projekt nowelizacji tej ustawy. Sejm uchwalił ją 16 czerwca. 28 czerwca 2023 r. posłowie odrzucili sprzeciw Senatu do tej noweli. Prezydent podpisał nowelizację 31 lipca. W sierpniu weszła ona w życie.  Sejm powołał 9 członków komisji ds. wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne RP w latach 2007-2022. Na członków zostali wyznaczeni: dyrektor Wojskowego Biura Historycznego Sławomir Cenckiewicz, doradca prezydenta prof. Andrzej Zybertowicz, przewodniczący Rady ds. Bezpieczeństwa i Obronności przy prezydencie RP prof. Przemysław Żurawski vel Grajewski oraz Łukasz Cięgotura, Michał Wojnowski, Józef Brynkus, Marek Szymaniak, Arkadiusz Puławski i Andrzej Kowalski. 30 sierpnia 2023 r., na ostatnim posiedzeniu zaplanowanym w tej kadencji, Sejm powołał 9 członków komisji ds. wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne RP w latach 2007-2022. Wszyscy zostali zgłoszeni przez PiS, opozycja nie przedstawiła swoich kandydatów i nie wzięła udziału w głosowaniu.Na członków komisji zostali powołani: dyrektor Wojskowego Biura Historycznego Sławomir Cenckiewicz, doradca prezydenta prof. Andrzej Zybertowicz, przewodniczący Rady ds. Bezpieczeństwa i Obronności przy prezydencie RP prof. Przemysław Żurawski vel Grajewski oraz Łukasz Cięgotura, Michał Wojnowski, Józef Brynkus, Marek Szymaniak, Arkadiusz Puławski i Andrzej Kowalski.Komisja ds. rosyjskich wpływów rekomenduje, aby D. Tuskowi, J.Cichockiemu, B.Klichowi, B.Sienkiewiczowi nie były powierzane stanowiska publiczne odpowiadające za bezpieczeństwo państwa. Ich zły nadzór doprowadził do nieprawidłowych działań SKW.

Prezentujemy raport cząstkowy z trzech miesięcy prac komisji ds. badania rosyjskich wpływów; jest wymuszony wnioskiem o odwołanie członków komisji - powiedział w środę, podczas konferencji prasowej, przewodniczący komisji Sławomir Cenckiewicz. Dodał, że raport opiera się na materiałach jawnych, niektóre zostały odtajnione kilka godzin temu.Członek komisji ds. rosyjskich wpływów Andrzej Zybertowicz powiedział, że "rekomendacje personalne składają się z dwóch części". W pierwszej części wskazał na osoby, które "odpowiadały za nadzór nad służbami specjalnymi RP, w tym nad SKW". W związku z tym, komisja ds. rosyjskich wpływów zarekomendowała, by "Donaldowi Tuskowi, Jackowi Cichockiemu, Bogdanowi Klichowi, Tomaszowi Siemoniakowi i Bartłomiejowi Sienkiewiczowi nie powierzać stanowisk publicznych odpowiadających za bezpieczeństwo państwa". Jak dodał, "analizując dostępne materiały, (...) mieliśmy wrażenie, że politycy odpowiedzialni za bezpieczeństwo państwa, nie interesowali się bezpieczeństwem państwa, że ten zakres ich odpowiedzialności nie był dla nich priorytetowy".

29 listopada 2023 r. Sejm odwołał członków Państwowej Komisji do spraw badania wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007-2022.Wcześniej krytycznie o komisji wypowiadali się przedstawiciele opozycji, w tym Donald Tusk i Szymon Hołownia.Ponad połowa Polaków uważa, że komisja weryfikacyjna ds. zbadania wpływów rosyjskich powinna działać dalej, a w przyszłości powinni stanąć przed nią liderzy polityczni - wynika z badania United Surveys dla Wirtualnej Polski. Tymczasem ze stron rządowych usunięto raport z prac odwołanej 29 listopada komisji.

Kontakty Służby Kontrwywiadu Wojskowego z Federalną Służbą Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej w latach 2010-2014 (studium przypadku)

Główne tezy raportu

1. Służba Kontrwywiadu Wojskowego, będąc instytucją, której jednym z podstawowych zadań jest ochrona Sił Zbrojnych RP przed zagrożeniami ze strony obcych służb specjalnych, uległa wpływom Federacji Rosyjskiej.
2. Ulegając wpływom FSB, korzystając z przyzwolenia ze strony kierownictwa państwa, w tym zgody Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska na podjęcie współpracy z FSB, Szef SKW gen. bryg. Janusz Nosek, z udziałem swoich podwładnych, m.in. gen. bryg. Piotra Pytla i płk. Krzysztofa Duszy, od roku 2010 zacieśniał kontakty z FSB, co w dniu 11 września 2013 r. doprowadziło do podpisania w Petersburgu „Porozumienia Służby Kontrwywiadu Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej a Federalną Służbą Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej o współpracy i współdziałaniu w obszarze kontrwywiadu wojskowego” [dalej: „Porozumienia”].
3. Między kwietniem 2010 r. a grudniem 2011 r. współpraca SKW-FSB prowadzona była bez formalnej zgody Prezesa Rady Ministrów i potwierdzonej w dokumentach wiedzy ministra obrony narodowej.
4. Wyrażając w grudniu 2011 r. zgodę na współpracę z FSB, bez wymaganego prawem w tym zakresie zasięgnięcia opinii ministra obrony narodowej, premier Donald Tusk nie dochował należytej staranności w sprawowaniu nadzoru nad działalnością SKW.
5. Nadzorujący bezpośrednio SKW minister ON Tomasz Siemoniak, nie udzielając wymaganej prawem opinii, godził się na sytuację, w której premier mógł być nienależycie poinformowany o powadze problemu.
6. Komisja potwierdza zasadność zarzutów postawionych w grudniu 2017 r. przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie – 8 Wydział Do Spraw Wojskowych wobec kierownictwa SKW o to, że zataiło „przed Prezesem Rady Ministrów pełny zakres podjętej współpracy (…) obejmujący szerszy zakres współpracy niż wnioskowane i udzielone wadliwe zgody, w sytuacji, kiedy największe zagrożenie dla obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych RP wynikało ze strony służb specjalnych Federacji Rosyjskiej, a cele FSB pozostawały w sprzeczności z celami Polski i NATO”.
7. „Porozumienie” z 2013 r. było szkodliwe dla interesów RP także pod względem pozostawania w kolizji z zobowiązaniami RP wobec NATO.
8. W świetle ustaleń Komisji w latach 2010-2014 odbyło się co najmniej 107 (sto siedem) spotkań kierownictwa SKW z przedstawicielami FSB; wbrew pragmatyce służb specjalnych przebieg większości z tych spotkań nie został udokumentowany.
9. Kontakty SKW-FSB przez dłuższy czas przebiegały w konspiracji wobec ABW, pełniącej ustawową rolę tzw. Krajowej Władzy Bezpieczeństwa.
10. Liczne, wcześniejsze kontakty SKW z FSB prowadzące do podpisania „Porozumienia” przebiegały, z jednej strony, w warunkach niedostatecznej ostrożności kontrwywiadowczej SKW, z drugiej zaś – niedostatecznego nadzoru ze strony ministrów obrony narodowej: Bogdana Klicha i Tomasza Siemoniaka, Ministrów-Koordynatorów Służb Specjalnych: Jacka Cichockiego i Bartłomieja Sienkiewicza oraz premiera Donalda Tuska.
11. Wytworzenie przez kierownictwo SKW wśród części podległych funkcjonariuszy wrażenia nawiązania przez Służbę sojuszniczych relacji z FSB, jako „służbą partnerską” obniżyło jej wrażliwość kontrwywiadowczą na kierunku rosyjskim.
12. W świetle przebadanych dokumentów nie znajduje faktycznego potwierdzenia teza, jakoby powodem podpisania „Porozumienia” była potrzeba zabezpieczenia dróg ewakuacji Polskiego Kontyngentu Wojskowego z Afganistanu.
13. Nieprawdą jest, że „Porozumienie” wynika z podpisanej w lutym 2008 r. „Umowy między Rządem RP a Rządem FR o wzajemnej ochronie informacji niejawnych”.
14. Świadomą dezinformacją są liczne, publiczne wypowiedzi byłych Szefów SKW – gen. bryg. Janusza Noska i gen. bryg. Piotra Pytla – przypisujące rządom RP w latach 2015-2023 daleko posuniętą uległość wobec wpływ rosyjskich, a nawet agenturalność na rzecz FR, przy jednoczesnym pomniejszaniu znaczenia kontaktów i współpracy SKW-FSB z lat 2010-2014, tj. z okresu, kiedy obaj kierowali SKW.
15. Osoby wymienione w rekomendacyjnej części „Wniosków” niniejszego raportu nie powinny w przyszłości piastować stanowisk publicznych związanych z bezpieczeństwem RP.