Antoni Macierewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z RPedia
(Utworzono nową stronę "mały|Antoni Macierewicz ''opisać''")
 
(uzupełnienie)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Informal meeting of defence ministers (FAC). Arrivals Antoni Macierewicz (cropped).png|mały|Antoni Macierewicz]]
[[Plik:Informal meeting of defence ministers (FAC). Arrivals Antoni Macierewicz (cropped).png|mały|Antoni Macierewicz]]
''opisać''
Polski polityk, historyk, działacz opozycyjny w czasach PRL. Urodził się 3 sierpnia 1948 roku w Warszawie.<ref>https://wiadomosci.wp.pl/antoni-macierewicz-6030155876631169c</ref>
 
== Wykształcenie ==
Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 70. wykładowca Instytutu Iberystyki UW i pracownik naukowy Instytutu Historii PAN, następnie krótko był wykładowcą Uniwersytetu Jagiellońskiego.
 
== Kariera zawodowa i polityczna ==
Działacz opozycyjny, uczestnik wydarzeń marca 1968 r. na UW, harcerz, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników, wydawca podziemnego czasopisma „Głos”, działacz NSZZ „Solidarność”, internowany w stanie wojennym. Współzakładał Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, związany z Komitetem Obywatelskim przy przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. Współtworzył partię Akcja Polska, należał do Ruchu Odbudowy Polski. Był prezesem Ruchu Katolicko-Narodowego, członkiem Ligi Polskich Rodzin. Współzałożyciel partii Ruch Patriotyczny. Od 2012 r. członek PiS, prezes piotrkowskich struktur partii w l. 2012-2014 i ponownie od 2016 r. Minister spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego (1991-1992), wiceminister obrony w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (2006). W l. 2006-2007 przewodniczący komisji weryfikacyjnej WSI oraz szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Był prezesem zarządu okręgu piotrkowskiego PiS (2012-2014). Poseł w l. 1991-1993, 1997-2005 i od 2007 r. (I, III-IV, VI-X kadencja). W Sejmie VII kadencji był przewodniczącym [[Zbrodnia smoleńska|zespołu parlamentarnego ds. zbadania przyczyn katastrofy TU-154 M.]] W l. 2015-2018 minister obrony narodowej w rządzie Beaty Szydło. W Sejmie IX kadencji członek Komisji Obrony Narodowej.<ref>https://mamprawowiedziec.pl/polityk/2246_antoni_macierewicz</ref>
 
== [[Podkomisja do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego]] ==
Podkomisja powstała by ponownie zbadać sprawę zamachu smoleńskiego. W wyniku jej prac powstał nowy raport. Niezwłocznie po przejęciu władzy przez rząd Tuska w 2023 r. strona internetowa podkomisji została zlikwidowana.
 
== Życie prywatne ==
Żona Hanna Natora-Macierewicz ukończyła archiwistykę na Wydziale Historii na Uniwersytecie Warszawskim. Internowana w Gołdapi. Córka Aleksandra Wesołowska urodzona w 1976 roku.<ref>https://www.pudelek.pl/kim-jest-zona-antoniego-macierewicza-trwa-u-boku-polityka-juz-przez-pol-wieku-6927030409067168a</ref>Aleksandra Wesołowska z domu Macierewicz jest biochemiczką pracującą na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. W 2010 roku utworzyła Fundację "Bank Mleka Kobiecego", promującą karmienie niemowląt piersią oraz zajmującą się badaniem i wykorzystywaniem mleka kobiecego.<ref>https://www.plotek.pl/plotek/7,154063,26789156,corka-antoniego-macierewicza-jest-naukowcem-aleksandra-wesolowska.html</ref>
 
== Aresztowany 23 razy ==
Wzmożona działalność opozycyjna – m.in. przeciwko zmianom w konstytucji PRL wprowadzającym zapis o przyjaźni z ZSRS oraz organizacja protestów po zabójstwie Stanisława Pyjasa, sprawiły, że w latach 1976-1980 Antoni Macierewicz był aż 23-krotnie zatrzymywany przez Służbę Bezpieczeństwa. Należał do założycieli Ośrodka Badań Społecznych, który zajmował się przygotowywaniem ekspertyz na potrzeby Solidarności, realizował projekty wydawnicze i oświatowe. Po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 stanu wojennego Macierewicz wszedł w skład komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej. 16 grudnia 1981 internowano go po pacyfikacji tego protestu.artykuł Justyny Błażejowskiej z Biuletynu IPN nr 10/2017
 
== [[Lista Macierewicza|Lista]], przez którą upadł rząd ==
Jako minister spraw wewnętrznych w rządzie [[Jan Olszewski|Jana Olszewskiego]] był wykonawcą tzw. uchwały lustracyjnej. Ujawnił wówczas „listę Macierewicza", zawierającą 64 nazwiska osób, które współpracowały z komunistyczną bezpieką. Figurowali na niej członkowie rządu, posłowie i senatorzy. Doprowadziło to do odwołania podczas tzw. nocy teczek pierwszego rządu sformowanego po całkowicie demokratycznych wyborach w III RP.<ref>https://ipn.gov.pl/pl/historia-z-ipn/189082,Antoni-Macierewicz-antykomunista-z-krwi-i-kosci.html</ref>
 
== Przypisy ==
[[Kategoria:Politycy]]

Aktualna wersja na dzień 20:35, 26 lut 2024

Antoni Macierewicz

Polski polityk, historyk, działacz opozycyjny w czasach PRL. Urodził się 3 sierpnia 1948 roku w Warszawie.[1]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 70. wykładowca Instytutu Iberystyki UW i pracownik naukowy Instytutu Historii PAN, następnie krótko był wykładowcą Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Kariera zawodowa i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Działacz opozycyjny, uczestnik wydarzeń marca 1968 r. na UW, harcerz, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników, wydawca podziemnego czasopisma „Głos”, działacz NSZZ „Solidarność”, internowany w stanie wojennym. Współzakładał Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, związany z Komitetem Obywatelskim przy przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. Współtworzył partię Akcja Polska, należał do Ruchu Odbudowy Polski. Był prezesem Ruchu Katolicko-Narodowego, członkiem Ligi Polskich Rodzin. Współzałożyciel partii Ruch Patriotyczny. Od 2012 r. członek PiS, prezes piotrkowskich struktur partii w l. 2012-2014 i ponownie od 2016 r. Minister spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego (1991-1992), wiceminister obrony w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (2006). W l. 2006-2007 przewodniczący komisji weryfikacyjnej WSI oraz szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Był prezesem zarządu okręgu piotrkowskiego PiS (2012-2014). Poseł w l. 1991-1993, 1997-2005 i od 2007 r. (I, III-IV, VI-X kadencja). W Sejmie VII kadencji był przewodniczącym zespołu parlamentarnego ds. zbadania przyczyn katastrofy TU-154 M. W l. 2015-2018 minister obrony narodowej w rządzie Beaty Szydło. W Sejmie IX kadencji członek Komisji Obrony Narodowej.[2]

Podkomisja do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego[edytuj | edytuj kod]

Podkomisja powstała by ponownie zbadać sprawę zamachu smoleńskiego. W wyniku jej prac powstał nowy raport. Niezwłocznie po przejęciu władzy przez rząd Tuska w 2023 r. strona internetowa podkomisji została zlikwidowana.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żona Hanna Natora-Macierewicz ukończyła archiwistykę na Wydziale Historii na Uniwersytecie Warszawskim. Internowana w Gołdapi. Córka Aleksandra Wesołowska urodzona w 1976 roku.[3]Aleksandra Wesołowska z domu Macierewicz jest biochemiczką pracującą na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. W 2010 roku utworzyła Fundację "Bank Mleka Kobiecego", promującą karmienie niemowląt piersią oraz zajmującą się badaniem i wykorzystywaniem mleka kobiecego.[4]

Aresztowany 23 razy[edytuj | edytuj kod]

Wzmożona działalność opozycyjna – m.in. przeciwko zmianom w konstytucji PRL wprowadzającym zapis o przyjaźni z ZSRS oraz organizacja protestów po zabójstwie Stanisława Pyjasa, sprawiły, że w latach 1976-1980 Antoni Macierewicz był aż 23-krotnie zatrzymywany przez Służbę Bezpieczeństwa. Należał do założycieli Ośrodka Badań Społecznych, który zajmował się przygotowywaniem ekspertyz na potrzeby Solidarności, realizował projekty wydawnicze i oświatowe. Po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 stanu wojennego Macierewicz wszedł w skład komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej. 16 grudnia 1981 internowano go po pacyfikacji tego protestu.artykuł Justyny Błażejowskiej z Biuletynu IPN nr 10/2017

Lista, przez którą upadł rząd[edytuj | edytuj kod]

Jako minister spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego był wykonawcą tzw. uchwały lustracyjnej. Ujawnił wówczas „listę Macierewicza", zawierającą 64 nazwiska osób, które współpracowały z komunistyczną bezpieką. Figurowali na niej członkowie rządu, posłowie i senatorzy. Doprowadziło to do odwołania podczas tzw. nocy teczek pierwszego rządu sformowanego po całkowicie demokratycznych wyborach w III RP.[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]